Στα όνειρα ιδρώτας πνίγει την ανάσα
καθώς ζυγώνει η σκιά.
Θεριεύει ο τρόμος και οι χτύποι σε κουφαίνουν
σαν να βαρούν στα μηνίγγια σου σφυριά.
Απώλεια σαν να'ναι ο εφιάλτης και προδοσία
στο αίμα σου χολή.
Ξυπνάς ουρλιάζοντας ιδρωμένη και ψάχνεις
μια δικαιολογία να κρυφτείς.
Το ψέμα δικαιώθηκε στην ανάγκη
και ο σκοπός αγίασε τα μέσα.
Μα κρίνεις και κατακρίνεις αυτά τα λόγια
καθώς φλέγεσαι στην αμφιβολία.
Ζυγώνει η σκιά και παραλύεις
σαν να ζητά να κλέψει την ψυχή σου,
την ψυχή που απλόχερα χάρισες
σε Αυτόν που ψιθυρίζει στα Θηρία.
Με εικόνες θα απάνταγες σαν ρώταγε τί θέλεις,
Σμαραγδένια αύρα σε φόντο από της φύσης τα μεγαλεία.
Να αγκαλιάζει την πλάση και να γιατρεύει,
να αγγίζει τη φύση των θηρίων,
με μια ματιά που εισχωρεί στην ουσία των πραγμάτων
καθώς αστράφτει τα έμβια σε ακτινογραφία.
Σε αυτό το δάσος να ξαποστάσεις θέλεις,
να σ'αγκαλιάζει το φως της ύλης.
Να βυθιστείς στο κορμί από σμαράγδι
με το χέρι απλωμένο να αγγίζει τα θηρία.
Κι όπως την κεφαλή θα γέρνεις στον ώμο
να αστράφτεις λευκό φως που ιαίνει.
Κι ο Φόβος θα γελάσει σαν ακούσει
τα ονείρατα της παιδικής ψυχής
και σαν από παιδική φοβία
θα κατασπαράξει το φως
που δειλά προσπαθεί να βγει.
Σαν να σε είδα να προχωράς ξυπόλητη σε χώμα
και να ζυγώνεις την ψυχή από σμαράγδι.
Δέντρα σκεπάζαν την εικόνα και σαν να ήταν
ο χώρος γύρω του ποτισμένος από πράσινο χρώμα.
Και τον έβλεπες, άγγιζε την πλάση
με μια ψυχή που εισχωρεί στη φύση
και σαν μαγνήτης σε τραβούσε να εισχωρήσεις
στη σμαραγδένια μπάλα με την ελπίδα να ευτυχήσεις.
Κλείνεις τα μάτια και θυμάσαι την εικόνα
κάθε που ιδρώνεις στον ύπνο σου απ'τον τρόμο.
Και απορείς αν τα μάτια της ψυχής σου
έπρεπε να τα'χεις σφραγίσει.
Γιατί Εκείνος που ψιθυρίζει στα Θηρία
νερό και χώμα είναι που σαπίζει
και σαν πλησιάζεις την ευτυχία που τότε είδες
νερό και χώμα στα χέρια απομένεις να κρατάς.
Με κάποια ψέματα δωράκια της στιγμής
και το Φόβο σκιά σου σε κάθε βήμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου