Αντίο

Ξεμάκρυνε έφιππη η τελευταία ελπίδα
και σφίγγεις γερά τους δυο αγκώνες σου
μη και διαλυθείς.

Τα λόγια που δεν ξεστόμισες πύον στο λαιμό σου
και ο πυρετός σε ανακουφίζει στο κρεβάτι της σιγής.

Να πεις... Να πεις...
Για όνειρα, για ελπίδες, για αγάπη...
Για την απελπισία της απώλειας και τον έρωτα μιας ζωής...
Να πεις... Να πεις...
Μη φεύγεις, δεν αντέχω...
Σε κωφό κι άλαλο κύμβαλο της καχυποψίας.

Σιγείς και σφίγγεις τους αγκώνες σου να μη διαλυθείς,
καθώς ακούς το συριγμό απ'τα φίδια της οργής.

Κι όπως γυρίζεις πλευρό στο κρεβάτι λέπρας,
φαντάζεσαι πως αγκαλιά σε κρατά η αγάπη και η ζωή.

Λιγοστά δάκρυα αντέχουν να ξεμυτίσουν,
καθώς θρηνείς πάνω απ'τον τάφο της καρδιάς σου.

Ξεμάκρυνε έφιππη η τελευταία ελπίδα
και σφίγγεις γερά τη μοναξιά, μη και διαλυθείς...