Κλείσανε τρία τέρμηνα οι χειμώνες.
Στη γη του πάγου γλιστράνε οι μέρες σαν αιώνες.
Σε αναγάγαν σε βασίλισσα οι κρύσταλλοι από δάκρυα
και σαν οπτασία του λευκού περιδιαβαίνεις
άγονη γη, πατρίδα πια καλείς.
Η αγάπη πάγωσε το αίμα και θρυματίζει
τις αναμνήσεις απ'τη χώρα καυτού ήλιου.
Κείνος φωτίζει σε ένα σύμπαν πια τόσο ξένο
κι εσύ παραδίνεσαι σ'ένα ψέμα βολικό.
Μα τα δάχτυλα γεμίσανε χιονίστρες
και νιώθεις θα σπάσουν άξαφνα
κι ας αγνοείς τον πόνο.
Απλώνεις τα χέρια να αιχμαλωτίσουνε το χιόνι
και κείνο λιώνει σαν τους όρκους που φόνευσες τρελλή.
Αποζητούσες όλο τον κόσμο σε δαχτυλίδι να τον δέσεις
και έφταιγε ο ήλιος που δεν ήταν αρκετός.
Πια ως βασίλισσα σέρνεσαι στο χώμα από πάγο
και σε σκοτάδι που ισχυρίζεσαι ως πιότερα καλό.
Σαν αντικρύζεις κάποιο σημάδι απ'τον ήλιο,
δειλά βουρκώνεις και βαθειά αναρριγείς
μα παγωμένη πια δε νιώθεις, δεν ανακαλείς
και αποστρέφεις την ψυχή σου να μην κλάψει
κι έτσι νεκρή τη λευκή γη περιπατείς.
Τρία τέρμηνα βαριά νύχτα παλτό φοράς,
βασίλισσα πια και αρχόντισσα του τίποτα.
Γελάς πικρά για το θρήνο που βαστάς
και σαν διαμάντι τον φυλάς στα σωθικά.
Το χιόνι λιώνει καμιά φορά όταν κοιμάσαι
και θερμός σε αγκαλιάζει ο θεός ήλιος
μα ακόμα και τότε ξυπνάς αλαφιασμένη
και ανοίγεις πόρτες και παράθυρα στο χιόνι
μην τυχόν και αφήσεις να μπει λίγο φως.
Οι μέρες περνούν σαν αιώνες
κι η λήθη μάνα στοργική
στέμα φορείς και βουβή περιδιαβαίνεις
τη νύχτα πάγου που επέλεξες τρελλή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου