Παιδί στα δάχτυλα του παίζει χαρτί κομματιασμένο
λευκό καράβι γέννησε η τέχνη λαβωμένο
τ'αφήνει να παρασυρθεί στο μαύρο ποταμό
και γνέφει αντίο σκυθρωπό στον τελευταίο λυγμό.
Το ρεύμα στράγγιξε τη ζωή, το φως, την όποια αλήθεια
και μοναχή παραπατείς στην όχθη του χαμού.
Κι ο βαρκάρης πια νεκρός μηνύματα δε φέρνει
παρά ξεβράζει το νερό θύμησες μουχλιασμένες.
Να ξανοιχτείς.. Να ξανοιχτείς... κουφάρι ξεσκισμένο
να πλεύσεις ως τον Άδη ταξιδευτής και μόνος επισκέπτης.
Σφαγή αν ζητήσει ο θεός την καρδιά θα δώσεις
κι ένα μαχαίρι που η ζωή ονόμασε μνήμη.
Σα πέρα οσμίζεσαι ηλύσια πεδία
και το θνητό που παίζει στα δάχτυλα
το φως όλου του κόσμου.
Στην όχθη όμως ξέμεινες να ανεμίζεις σκιάχτρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου