Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου

Αφιερωμένη η σιωπή στη θεά της Οργής και της Απαξίωσης.
Δε θα ξανάρθουν καλοκαίρια.
Δε θα ξανάρθουν καλοκαίρια.
Ήλιος ζεστός, ακτίνες ίασης και πατρίδας.
Δε θα ξανάρθουν καλοκαίρια.
Μία ακίδα απομένει ο θάνατος στα πνευμόνια
και τρυπά τα κόκκαλα κάθε που έχει υγρασία.
Κι όσο κι αν ουρλιάζω στην ακτή του πάγου
δε θα ξανάρθουν καλοκαίρια.
Σφραγισμένα χείλη ματώνουν την ανάσα
που θάβω με απανωτά τσιγάρα.
Γιατί αυτή η ανάσα είσαι εσύ
και πασχίζω να τη σβήσω.
Τσακισμένη καρδιά χτυπά μες στα στήθη.
Οι χτύποι σαν κρότοι πολυβόλου τρυπούν τα αυτιά.
Το αίμα που τρέχει στις φλέβες φαρμάκι οχιάς.
Μια καρδιά από χολή προσπαθώ να τη σταματήσω,
γιατί στην έδωσα δώρο που δεν παίρνεται πίσω.
Μια ζωή σπαρταρά μες στο στήθος αδειανή
και ένας νους σε σκοτάδι υγρό,
δυο λέξεις απαξίωσης και οργής
κι έπειτα προσμένω θάνατο βουβό.
Γιατί φως δεν υπάρχει πια για αυτά τα μάτια
και χαρά δεν προσμένει πια αυτή η ψυχή.
Αδερφή της στερήσαν τα πέτρινα λόγια
και πορεύεται στην κοιλάδα του χαμού πια γυμνή.
Μοναχή πώς μ'άφησες στα κρυστάλλινα χρόνια,
δίχως ήλιο, γιατρειά κι αδερφό,
στην έρημο που δε λιώνουν ποτέ τα χιόνια
κι έρμο κουφάρι απλά περπατώ.
Την πίκρα ντύθηκα κουρέλια από κοπριά
και την οργή στεφάνι φόρεσα τα σάπια σωθικά μου.
Σκήπτρο κρατώ μια λυσσαλέα απαξίωση,
στη μούρη μου φορώ τη μάσκα της σιωπής
και σάβανο τυλίχτηκα της λήθης.
Θα περπατώ στη γη σκιάχτρο της φωτιάς
και θα ακούς τις νύχτες με φως τον πόνο στην κραυγή μου.

"Καθαγιασμένος στα νερά της λησμονιάς σου,
εξουθενωμένος από τα έργα και τις μέρες σου,
θητεύω δίπλα σε αγάπες ξοφλημένες
γιατί τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου." (Διάφανα Κρίνα)