Πληγωμένος ουρανός σκύβει,
βαρύς απ'το αίμα.
Τον λάβωσε η αστροφεγγιά
σαν κλέφτηκε με τον ήλιο.

Λυγμός στο στόμα αλατισμένος δάκρυα
και σφίγγεται η καρδιά.
Μα η αστροφεγγιά δε μεταννοεί,
παρα μόνο σαν νυχτώνει

και ψάχνει τ'αστρα που'σβησαν
και τα όνειρα που χαθήκαν
απ'το παγωμένο χέρι της
και τη γριά ψυχή της.

Και τότε μόνο ένα δάκρυ πνίγεται
στον πάνλευκο λαιμό της,
καθώς κοιτά τον ουρανό
που σκοτεινός σιωπά.