Φυγή

Η στιγμή λαμπίρισε σαν πετράδι στο νερό
κι οι χρυσαφιές ακτίνες της χαράξαν την ψυχή σου.
Μα η ανάγκη σπαρταρά στα κατάβαθα της ύπαρξης σου
και σε ωθεί σε μια φυγή πιο γνώριμη κι απ'τον ήλιο...

Στροβιλίστηκες σε γαλαζοπράσινα όνειρα
και εισέπνευσες μια ευτυχία άγρια,
σαν ξέφρενα άλογα στις πλαγιές της Θήβας.

Μα η ανάγκη σε κατατρώει πάλι,
σαν μια σφίγγα που ψιθυρίζει
λόγια της φυγής
και της εξαπάτησης.

Η ελευθερία μάνα στοργική σ'απλώνει το χέρι
κι ένα γέλιο άγριο σε παρασέρνει στ'αντάμωμα
του ήλιου με τη θάλασσα,
εκεί που είναι η ευτυχία...

Ποιά μοίρα σε κηνυγά και πίσω όλο κοιτάζεις...
Φοβισμένο το βλέμα σου ψάχνει την απόδραση
και ένα άγριο άτι να ιππεύσεις,
να ξεχυθείς στο άγνωστο της μόνης σου ελπίδας.

Η ασφάλεια σου είνα πια να φεύγεις,
γκρεμίζονας κομμάτι κομμάτι κάθε στιγμή αλήθειας
κι όπως θα φεύγεις θα γελάς,
σαν παιδικό παιχνίδι

που αν και τ'άγγιξαν βαθειά άψυχο παραμενει,
χωρίς καρδιά, ή θύμηση, με κενό το βλέμμα
να ατενίζει τη φυγή, τη μόνη ευτυχία,
εκεί που ενώνεται ο ήλιος με τη θάλασσα...