Απώλεια

Δυο σύννεφα στα χέρια μου κρατώ,
τα σφίγγω να ματώσουν...
Οι μέρες άγονες, πικρές,
στάζουν χολή και ξύδι.

Στα χείλη βρέχεται ο λυγμός,
η δύνη παρασύρει
το νου σε άστρα του χαμού
και του φτηνού θανάτου.

Λευκοί κύκνοι χορεύουν
άσματα του τέλους
κι αστράφτει φλόγες ο ουρανός
από φτερά αγγέλου.

Δεν ακουμπά η θύμηση
το πόμολο του νου
και σύννεφα σκιάζουν σαν κλαριά
το βλέμμα του τρελλού.

Στα δάχτυλα ο πόνος σου,
ρυθμός βαθειά πνιγμένος,
βουβά πιέζεις την καρδιά
ν'ακουστεί θλιμμένος,

να ξεχυθεί ως τα βουνά
και τ'άγονα κορφοβούνια,
να ακουστεί στα πέρατα,
να ραγίσει το σύμπαν

σε δυο κομμάτια κρύσταλλα
που ματώνουν την καρδιά σου
και ξεψυχάς απώλεια
δίχως τα φτερά σου...