Αλυχτό

Αλάργεψε ο χωρισμός...
Στάχτη από δάκρυα και χολή.
Στις χούφτες τρέχουν τα δάκρυα
σαν βροχή του Απρίλη,
μα δε θ'ανθίσει η άδεια γη,
δε θ'ανατείλει ο ήλιος
και θα θάψεις σ'αυτή τη γη
τον πιο καλό σου φίλο...

Σιωπή πλημμύρισε και σ'έπνιξε στους τοίχους.
Γκριζέψανε τα λόγια σου, τα σωθικά κι οι πνεύμονες
απ'τον καπνό που έκαιγε το τελευταίο αντίο,
σαν κεράκι μιας θυσίας που δεν τέλεψες ποτέ,
σαν την ευχή που γκρεμίστηκε στους βράχους.

Κι ο αδελφός αλάργεψε κι αυτος μέσα στη στάχτη..
Τα χρόνια σε προδώσανε κι οι ελπίδες του φωτός
στρόβιλλος πια, μαύρη νυχτιά,
και ο θρήνος του λύκου.

Σ'ένα βουνό κρύφτηκες,
αγρίμι της απώλειας
και αλυχτάς από καρδιάς
για κείνο το ταίρι που άρπαξε η σελήνη.

Στο χώμα θάβεις τα χέρια σου
και δέεσαι στη μάνα που εχάθη
και άρπαξε το σπλάχνο σου
με λύσσα και αγάπη.

Τα λόγια γράφτηκαν με ματωμένα ξύλα,
χαράχτηκαν στο βλέμμα, στην ανάσα σου
και στη γριά σου μνήμη.
Αιμορραγείς όσα πρόδωσε κι όσα έσπασε
η άγρια λύσσα της φυγής
και του γοργού θανάτου.

Σαν αλυχτό σκορπίζεσαι στις ράχες της ζωής σου
και θάβεσαι στο χώμα της λήθης,
να αποκοιμίσεις το θεριό που λήστεψε η σελήνη.