Σιωπή βάφει τις μέρες
και θάνατος λευκός
αλάργεψε η θύμηση
μακρυά όπως κι αυτός.
Καπνός τυλίγει τα στοιχειά
που γιόμισαν τους τοίχους
και το καράβι σου'κλεψε
της καρδιάς τους χτύπους.
Σάπιο το στόμα γεύεται
αλάτι και λυγμό
και η ζωή μικρή, πικρή
γυρεύει τελειωμό.
Τί ν'απομείνει στην ψυχή
απ'ότι πια εχάθη,
σκοτάδι έπεσε βαθύ
στον κήπο της Αστάρτης.
Στάστέρια ίσως να πετά,
σε φώτα τρελλαμένα,
μακρυά, μακρυά
μες στη σιωπή
αλάργεψε από σένα.
Στ' αντίο σπαρταράς βουβή
που ποτέ δεν ακούσθη,
την πλάτη γύρισες τρομερή
στο δάκρυ που ελούσθη.
Και τώρα σάπια σωθικά
αποζητούν το τέλος.
Μία σιωπή σε κηνυγά
στα δάκρυα του τέλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου