Τσακάλια τις νύχτες γλύφουν τις πληγές σου.
Αδέρφια σ'ένα αλυχτό από καρδιάς..
Ψάχνουν τη σελήνη και κρύβονται κάθε που βγαίνει ο ήλιος.
Στις σκιές.
Ο χρόνος παγώνει και δεν νιώθεις.
Καθρέφτες και θρύψαλα πατάς πάνω σε φελούς στολισμένους πετράδια.
Λαμπυρίζουν τις νύχτες, όπως τα μάτια που κρύβουν το δάκρυ.
Ο λυγμός δεν πνίγεται, έγινε τραγούδι και αναπόληση.
Στο σήμερα.
Γελάς και νιώθεις τον αγέρα.
Αρπάζεις απ'το χέρι το παιδί πασχίζοντας να νιώσεις την Πόλη
σαν μάνα και ανάμνηση.
Χαμογελάς.
Γιατί η ζωή δεν σταματά.
Γιατί η ελπίδα δεν πεθαίνει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου