Απουσία

Βυθίστηκες στον ποταμό που μια ζωή παλεύεις
το ρεύμα σε απορρόφησε σε οργή βαμμένη μέλι.
Ένας θρήνος απέμεινε στην όχθη να σε θυμίζει
'ματοβαμμένη φορεσιά της νιότης σου σημάδι.
Να με θυμάσαι προσμονή,
καθώς γέρος χρόνος κάθε μικρή ρυτίδα.
Δε σε πληγώνουν χρώματα και λέξεις απουσίας
μονάχα πτώματα υγρά 'πο δάκρυα και αίμα.
Κάποια 'γκαλιά σε ξέθαψε στον πάτο ποταμού,
ένας Σταυρός στο στήθος σου και γέλιο του Θεού.
Μή θυμηθείς τα 'γκόσμια και σωριαστείς και πάλι.
Μή φοβηθείς το θάνατο, αγάπα το βαρκάρη.
Αργύρια κι αν σ'έταξαν, απέστρεψες το βλέμμα,
σε κάθε τι εγκόσμιο, χαρούμενο κι ανάλαφρο, παιδί.
Ο ποταμός σε κέρδισε βαμμένος απ'το αίμα
κάθε απώλειας πικρής και μάταιης προσμονής..