Γεύεσαι στο δέρμα σου την οσμή της νιότης
μεθούν οι αισθήσεις σ'ένα χορό γνώριμο,
χρόνια ξεχασμένο...
Κουτάβι ύαινας στα δόντια ροκανίζεις
και λαχταράς το αίμα του σαν μπήγεις τα νύχια στην καρδιά του.
Πρόκανε και σου άφησε δαγκωματιά στον δεξί μηρό
σημάδι κτήσης και έρωτα χρόνων 'ματοβαμμένων.
Μα ποιά καρδιά να θυσιάσεις στο βωμό θεότητος απαράμιλλης.
Τρέμουν τα πόδια σου στη θέα του βουνού
κι ας σκαρφαλώνεις τα δάση του μήνες τώρα,
ίλιγγος του απόλυτου, ημίθεου, θνητού.
Τ'αντίο παροδικό, μα σφάζει σαν μαχαίρι
ουρλιάζεις ύαινα για την καρδιά που δεν έχεις
κι αν έκλεψες του κουταβιού τους χτύπους λίγες ώρες
πάλι νεκρή και αναίμακτη νιώθεις τη δική σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου