Έρημος

Παραπατάει η ζωή στο δρόμο από μεθύσι...
Άγρια η ψυχή αποζητά με μανία αυτό που δεν γνωρίζει.
Τί ψάχνεις πάλι και χάνεσαι στους δρόμους της φυγής...
Ποιά ανάγκη σε έζεψε και τρέχεις να προλάβεις....

Κόκκινα ξανά τα χείλη σου, φτερούγισμα κάποιου πόθου
και αναρωτιέται η λογική πόσο, αυτή τη φορά, θα κρατήσει...
Σαν όνειρο που κάποτε ματώνει και λεκιάζει τα σεντόνια...
Και τη θύμηση, μελανή ιέρεια της ελπίδας.

Και σαν θα'ρθει η άμπωτη με τα χέρια κενά θα βρίζεις
το όνειρο που κηνυγάς και στα βράχια όλο τσακίζεις
το έρημο, γυμνό σκαρί που κορμί ονομάζεις,
και τη μοίρα που αρέσκεσαι γριά σκύλα να φωνάζεις.

Κι ας συζητάς στον ύπνο σου με τους αρχαγγέλους,
κείνοι ψέμματα θα λεν γιατί ποθούν την ύλη
και ας ορκίζονται πως το φως που θωρρείς θέλουν να σου κλέψουν,
κορμί ζητούν και την αγκαλιά που χωρά το σύμπαν.

Και σαν θα ανοίξει ο ουρανός θα πέσουν σαν φλεγόμενοι κομήτες
να κατακάψουν την έρμη γη, να τη λεηλατήσουν
και πίσω τους θα αφήσουνε κρανίου τόπο,
κράζωντας πως αυτή η γη τους πρόδωσε και δεν τους χωρούσε...

Αποκαίδια γέμισαν οι τσέπες σου και λέρωσαν τα χέρια,
τα πασαλείβεις στη μούρη σου, άσχημη να δείχνεις,
γιατί αν θαρρούν πως τους μοιάζεις θα σε κηνυγήσουν
και τότε η έρμη γη θα γενεί πάλι κρανίου τόπος.

Κόκκινα τα χείλη σου, από αρρώστια της ζωής
και απορεί η λογική πότε θα σιγήσουν
οι αρχάγγελοι που θαρρούν πως τους μοιάζεις
και μεθούν την ψυχή σε ξέφρενη ανάγκη...