Τρύπες στο δέρμα σου ξερνούν πύον
οι έρωτες που έζησες σ'αφήσανε παρά πληγές
και μαρτύριο να ουρλιάζεις απ'τον πόνο,
ανάμνηση διείσδυσης ευτυχίας.
Θαρρούσες πόνεσες σαν σου ξέσκιζαν τα σπάχνα,
μα ο πόνος ούτε που υπήρχε στη ζωή σου...
Η αρρώστια και η μοναξιά τσιρίζουν απ'τον πόνο
και γρονθοκοπούν τον τοίχο σε κάθε σου ανάσα.
Σαλπάρανε με κουρσάρικο οι αναμνήσεις
και βδέλυγμα της φύσης αντικρύζεις στον καθρέφτη σου.
Κάποιος σου κλέβει τα όμορφα της ζωής
και σου χαρίζει λέπρα.
Αντέχεις? Ή θα κρυφτείς στη σπηλιά που θες να λες ζωή?
Αντέχεις? Ή προτιμάς να μαζεύεις δηνάρια για τα γηρατειά σου?
Ξάφνου το νόημα της ζωής άστραψε στην καλή ασφάλεια υγείας
και στον παράδεισο των παυσίπονων...
Κι ο ήλιος πια φαντάζει καρκίνος,
ο καλύτερος σου φίλος μάσκα οξυγόνου,
τα παιδιά σου φορείς ιώσεων
και η ίδια σου η ζωή μια λοίμωξη αηδίας.
Έσπασε η αυταπάτη της αφθαρσίας και τρέχεις να βγάλεις βιβλιάριο υγείας.
Φοβάσαι. Την ίδια τη ζωή και πιότερο τους ανθρώπους.
Τα μιαρά αυτά πλάσματα που κατατρώνε αρρώστιες
και όταν ψωφάνε τις σάρκες τους τις τρώνε τα σκουλήκια.
Τί είναι εν τέλει ο άνθρωπος?? Σάπια σάρκα που τρέφονται μικροοργανισμοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου