Η ζωή σε χαιρετά με το χάδι της προσμονής
και γλύφει ο ορίζοντας τις πληγές σου,
σκλαβωμένος στο βλέμμα που ψιθυρίζει
"η αγάπη πάλι θα καλεί"...
Κι όπως λιώνουν οι χειμώνες
και μουσκεύουν το κορμί σου
τα ρίγη σε καθηλώνουν στη θέση της φρίκης,
ονειροπολώντας φυγή σε άγρια δάση.
Σκύβεις το κεφάλι και σφίγγεις τα δόντια,
καθώς ανοίγεις τα χέρια
και οι παλάμες σου δείχνουν τον ουρανό.
"Δεν υπάρχει ομορφιά
παρά μόνο στο βλέμμα
που τη φρίκη κοιτάει
κι όμως αντέχει..." *
*Διάφανα Κρίνα 'Κι η αγάπη πάλι θα καλεί'
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου