Χρώματα

Στα τέλη πότισες χολή και το θεριό ούρλιαζε για αίμα.
Τα τέρμηνα αιώνες και το φως σκιά της μέρας.
Σιχάθηκες τον ήλιο και το λευκό του δωματίου.
Τοίχοι γαλάζιοι ξέβαψαν, το μπλε σου εξατμίσθη.

Δάσκαλος σου'λαχε λύκος της απαξίωσης και γύπας της οδύνης
φτύνει στα μούτρα σου φαρμάκι που τυφλώνει.
Και θάφτηκες σε στρόβιλο της μόνης σου οδύνης.
Κι όσο κι αν ζήταγες η πόρτα ήταν κλειστή κι ας έκλαιγες με λιγμούς.

Το θεριό ούρλιαζε για ένα κομμάτι κρέας, τα σωθικά του ήλιου.
Να σου χαιδέψει τα μαλλιά μια λέξη εγωισμού.
Να σε θρέψει μια αγκαλιά εγωκεντρισμού.
Το κέντρο, το τέλειο και το παν.

Και σύρθηκες απ'τα σπάργανα στα τέσσερα θεριό της λύσσας.
Στάζοντας αίμα απ'τα μέλη που διαμέλησες.
Και έθαψες τα κουφάρια όσων δε σε τάισαν
με μια χαρά απόγνωσης και μαύρης σου κατάρας.

Ζητάς, ζητάς και κλείνεσαι. ζητάς ζητάς, δε δίνεσαι.
Κι η αγάπη μύθος του τίποτα και της χαμμένης σου πατρίδας.
Εφιάλτης ήτανε και σε έθαψε αιώνες.

Ο δάσκαλος φόρεσε προβιά προβατου και πλησίασε,
πρόθυμος να θυσιαστεί τα δόντια του εγώ σου.
Και τράβηξες τα χείλη σου σε σαρδόνιο χαμόγελο.
Καινούργια, φρέσκια λεία............

Με λύσσα τον άρπαξες απ'το λαιμό να ξεσκίσεις τις ροδαλές σάρκες,
μ'απέμεινες με την προβιά, στήλη άλατος να κοιτάς το δράκο.
Φλόγες σε καίνε και αλυσίδα βαριά σε δένει στα πόδια.
Σκύβεις το κεφάλι και καταπίνεις το δηλητήριο που παραλύει τα θύματα σου.

Μα στον ύπνο σου τρέχει απ΄το στόμα σου και αργά τον σκοτώνει.
Και κείνος χτυπά τις φτερούγες του να φύγει, μα απομύζησες κάθε πνοή ζωής.

...............................................................................

Εφιάλτης σε ξυπνά τα βράδυα και ουρλιάζεις.
Βλέπεις πως είσαι δράκοντας που ξεσκίζει σάρκες.
Κι ας κλείδωσες τη Μαινάδα στο πιο βαθύ κελί,
κείνη ψιθυρίζει στην καρδιά ξόρκια οργής.

Τα χρώματα που βλέπεις σαν κλείνεις τα μάτια γαλήνια,
γαλάζιο, μπλε, μωβ, πράσινο και κίτρινο.
Χαιδεύουν τη ψυχή σου και παραλύουν το κορμί σε χορό λευκού.
Μα ο δάσκαλος χτυπά τα κάγκελα να ξυπνήσει το θεριό
κι εσύ καλύπτεσαι με χρώματα να αποφύγεις το φευγιό.