Πηγάδι

Εικόνες τρυπάνε το μυαλό
κι ο πόνος σαν τρυπάνι.
Χτυπά τα μηνίγγια και σφίγγεται η λογική
να αποτρέψει την κατάρρευση.

Η απώλεια φαντάζει δεύτερη μάνα σου
και βάδιζε πάντα αγκαζέ με την εκλογίκευση,
σαν δυο κυριούλες που σε ακολουθούν
και εσύ τους προσφέρεις τσάι.

Μπήκαν στο σπίτι σου,
μουσαφίρηδες και δεν σε άφησαν έκτοτε.
Πουτάνα εκλογίκευση.
Κάθαρμα φόβε, προαγωγέ της.
Και η απώλεια τα χρόνια που βαραίνουν το κορμί σου.

Τούτη τη φορά σφαδάζεις πιότερο από κάθε άλλη.
Κι αδυνατείς να σύρεις έστω ένα βήμα.
Σαν να τέλειωσε η ζωή σου, την κατάπιε το πηγάδι
και όσο και να μπήγεις τα νύχια στις πέτρες
βουλιάζεις και πιο κάτω.

Διδάχτηκες, δεν μπορώ να πω,
μα στο διάολο τα μαθήματα!
Και όχι δε θα προσέχω στο μέλλον.
Αποζητάς το παρελθόν
και σπαρταράς απώλωλη στα μελανά νερά.

Μία χαρά ξέθαψες απ'τα πτώματα της ζωής σου
κι αυτή επιπόλαια την πέταξες στο βόθρο της φυγής.
Το μέλλον φάνταζε όμορφο, ή απλά ξένο
και ρούφηξε την πραγματικότητα στο στρόβιλλο φυγής.

Πουτάνα εκλογίκευση και ο φόβος προαγωγός της.
Και καταλήγεις μισότρελλη να ουρλιάζεις όχι άλλο!
Τέλος οι θυσίες και οι γενοκτονίες της ψυχής
για όσα κρίνονται λειψά.
Να πάει να πνιγεί το όλον.

Μα ό,τι αφήνεις ίσως να μη γυρίσει.
Ό,τι ξερνάς με λύσσα δε σε αναζητά.
Κι ότι αγαπας δεν το διώχνεις.
Μπήξε να νύχια στις πέτρες και γδάρε τη μορφή σου.